Oma ziet alles..

Mijn oma is geboren in 1892, van mijn vaders kant, Elisabeth van Tol, en ze ziet alles zegt mijn tante, mijn vaders zus, en de enige overlevende van alle 7 kinderen van mijn oma, bijna 94 is ze, en haar dochter ...."mijn moeder ziet alles" roept ze..tegen het verplegend personeel die haar samen aankleden op haar bed,  vanuit haar kamer in het Leo Polakhuis..op de verpleegafdeling. Ik moet op de hal even grinneken want ik wacht beleefd met mijn lekkers want ook al ziet ze me niet..omdat haar ogen niets meer zien, ik wacht beleefd tot ze klaar is..Ik help haar met haar tanden er komt vandaag een kunstgebittenspecialiste, lieve Dorita heeft ook haar oudere gebit gerepareerd, waar stukjes af zijn want we krijgen haar niet meer goed in de rolstoel dus ze wordt in haar kamer geholpen....dus ik ben er ook,  en breng haar 2 x per week wat lekkers..en zing en knuffel haar..ik praat vaak met haar over alles van toen..soms in de tegenwoordige tijd want dan leven ze in ene weer..maar soms is ze heel helder en weet nog heel erg veel, vooral humor, ze knikt vaak als ik iets vertel en ze weet nog zo veel dat ik zo blij ben met haar..ze knikt dus...dat het klopt wat ik zeg..de schat, ik hou van U en wie weet ziet oma uw moeder idd wel alles..zoals u vandaag riep vanuit de kamer in verpleegtehuis..


Ik heb helaas oma niet gekend..ik was nog niet geboren..maar oma hangt nu bij mij weer..op een oude grenen deur..als een prikbord gebruik ik deze..oma kijkt me vaak aan..jaja ik ga slapen..proberen. Mijn tante (bijna 94) is dus omi nu voor mij..voor mijn kinderen ook, ze vindt het leuk zo genoemd te worden. Ze heeft zelf nooit kinderen gekregen maar is wel de enige overlevende...van 7. Mijn vader stierf met 45. Zij was diegene die me dit vertelde in 1969. Ik woonde er van 0-8 jaar bij haar thuis in Amsterdam Witte de Withstraat. Het huis waar oma lang heeft gewoond. Tussen de 2 markten in Kinkerstraat en Jan Evertsestraat..de buurt is niet meer hetzelfde..maar dat geeft niet. De herinneringen blijven..